Węzeł Obronny Ruciane Guzianka zbudowany został w 1900 roku wzdłuż linii brzegowej Jeziora Bełdany, Jeziora Guzianka Mała, Jeziora Guzianka Wielka i Jeziora Nidzkiego. Wszystkie zbudowane w ramach tej infrastruktury obronnej obiekty znajdują się obecnie w granicach miasta Ruciane-Nida. Węzeł stanowił część fortyfikacji obronnej zwanej Linią Wielkich Jezior Mazurskich, która miała umożliwić obronę Prus Wschodnich przed inwazją wojsk rosyjskich w czasie I wojny światowej. Obok Giżycka był to największy kompleks umocnień tego zespołu architektonicznego. Węzeł służyć miał obronie szlaku kolejowego oraz zabezpieczeniu przed obejściem Puszczy Piskiej od południa i Guzianki.
Główne umocnienia węzła zlokalizowano przy drodze do śluzy Guzianka, a także przy drodze do Pisza i moście kolejowym. Składały się one z 3 bunkrów tzw. blokhauzów, w których ulokowano stanowiska broni maszynowej oraz 5 punktów oporu piechoty dla ½ plutonu złożonych z umocnień ziemnych i jednokierunkowego schronu.
Decyzja o budowie fortyfikacji pomiędzy jeziorami mazurskimi podjęta została przez szefa niemieckiego Sztabu Generalnego w 1898 r., a następnie potwierdzona przez Najwyższe Rozporządzenie Gabinetowe w 1899 r.
Stan techniczny obiektów tworzących Węzeł Obronny Ruciane Guzianka pozwala na ich zwiedzanie, jednak bez odpowiedniej wiedzy i znajomości tereny, odnalezienie ich przysparza wiele trudności. Staraniem Stowarzyszenia Nad Nidzkim w Rucianem-Nidzie we współpracy z Burmistrzem Miasta i Gminy oraz Nadleśnictwem Maskulińskim w Rucianem-Nidzie podjęto działania zmierzające do utworzenia ścieżki historycznej wzdłuż tych obiektów. Ścieżka poprzez odpowiednie oznakowanie umożliwi łatwe odnalezienie wszystkich pozycji obronnych wchodzących w skład Węzła.
